هیپوتیروئیدی اولیه خود به خود است و در شرایط زیر روی می دهد: از دست دادن تیروئید در پی رزکسیون کامل یا تقریبا کامل بدون جایگزین کردن هورمون ها، هیپوپلازی یا آپلازی مادر زادی، تیروئید نابجا در اطفال، یا اختلال در ساخت هورمون های تیروئید.
هیپوتیروئیدی ثانویه بر اثر عدم ترشح TSH از هیپوفیز روی می دهد.
علائم هیپوتیروئیدی
علائم عمومی عبارتند از عدم فعالیت ذهنی حرکتی، افزایش نیاز به خواب، خشکی و تفلس پوست و میگزدم.
علائم اختصاصی گوش و حلق و بینی عبارتند از خشونت صدا، عمیق شدن صدا و کندی تکلم همراه با تودماغی حرف زدن. هم چنین علائم مشتملند بر دشواری در بلع و احساس گلوبوس(به ویژه در حضور گواتر). ناشنوایی و سرگیجه ممکن است در هیپوتیروئیدی طول کشیده روی دهند.
در اطفال، هیپوتیروئیدی شایع ترین بیماری درون ریز بعد از دیابت است. علاوه بر آپلازی و اکتوپی، باید به سندرمPENDRED توجه کرد که مشتمل است بر ناشنوایی حسی- عصبی به همراه اختلالات متابولیسم ید که به تشکیل گواتر می انجامد.
تشخیص هیپوتیروئیدی
مشاوره با متخصص گوش و حلق و بینی لازم است. شنوایی سنجی اطفال، تست ABR و تست های دهلیزی باید انجام شوند.
درمان هیپوتیروئیدی
درمان مشتمل است بر جایگزینی هورمون پس از مشاوره با یک متخصص اطفال، یک متخصص غدد و یک متخصص گوش و حلق و بینی. درمان شنوایی را باید بطور مفصل برای بیمار توضیح دهد.
هیپرتیروئیدی
علائم: این علائم عبارتند از کاهش وزن، لرزش انگشتان، پرش پلک ها، لرزش زبان، حملات تعریق و بی خوابی. تریاد Merseburger ( گواتر ، تاکیکاردی، اگزوفتالمی) شامل علائم کلاسیک تیروتوکسیکوز اولیه است. با این حال، تیروتوکسیکوز مشتمل بر فقط یکی از این علائم یا علائم خفیف شایع تر است.
اربیتوپاتی درون ریز همراه با اگزوفتالمی، کونژونکتیویت، تورم پلک ها، کموز، ادم دور کره چشم و فلج اکولوموتور می تواند در یک یا دو طرف روی دهد و در اغلب موارد با تیروتوکسیکوز همراه است. با این حال، اگزوفتالمی بدون شواهدی از اختلال عملکرد غده تیروئید می تواند روی دهد.
نکته: عفونت ها یا تومورهای بینی و سینوسها باید با استفاده از بررسی های اختصاصی کنار گذاشته شوند. مثال، آبسه اربیت یا فلگمون، موکوپیوسل و بدخیمی قاعده جمجمه ممکن است باعث بیرون زدگی کره چشم شود.
بیماری زایی: اربیتوپاتی درون ریز بر اثر افزایش حجم بافت پشت کره چشم روی می دهد و علت آن احتمالا فرآیند های ایمونولوژیک یا سطح غیر طبیعی هورمون تیرتروپیک است.
تشخیص هیپرتیروئیدی
تشخیص مبتنی است بر یک گواتر منتشر یا ندولار، اسکن ها، مطالعات ید رادیواکتیو، تست های سرمی برای تعیین سطح هورمون ها و تست TRH . اربیتوپاتی با استفاده از CT اسکن ارزیابی می شود.
درمان هیپرتیروئیدی
تیروییدکتومی در پی دارودرمانی یا تجویز ید رادیواکتیو انجام می گیرد. اگزوفتالمی بدخیم، در صورت عدم درمان، به نابینایی می انجامد. علاوه بر درمان اختصاصی تیروئید و دارودرمانی اگزوفتالمی با کورتیزون، کاهش فشار آندوسکوپیک اربیت نیز ممکن است لازم باشد.
تیروییدیت
تیروییدیت انواع مختلفی دارد که فقط از لحاظ یافته های بافت شناختی مشابه هستند. علت آنها بسیار متنوع و از عالل عفونی تا خود ایمنی متغیر می باشند. تیروییدیت تحت حاد و نوع حاد به وِیژه بسیار نادر هستند. بیماری تحت حاد عمدتا در زنان روی می دهد.
اتیولوژی: تیروییدیت لنفوسیتیک مزمن(تیروییدیت هاشیموتو) ناشی از یک فرآیند خود ایمنی است که در آن، واکنش لنفوسیت ها و آنتی بادی ها ضد بافت تیروئید را می توان به لحاظ بافت شناختی ردیابی کرد. مشخصه نوع تحت حاد، یک التهاب گرانولوماتوی همراه با سلول های غول آسا است که عمدتا 10 تا 14 روز بعد از یک عفونت ویروسی روی می دهد. نوع حاد عمدتا یک التهاب باکتریایی است که بر اثر یک عفونت چرکی در بافت های پیرامون(نظیر آبسه قاعده زبان) روی می دهد. در جریان درمان اونکولوژیک با سیتوکین ها یک تیروییدیت خفیف ممکن است روی دهد که بعد از پایان درمان ناپدید می شود.
علائم تیروییدیت
برخی از علائم در تیروییدیت حاد عبارتند از:
- تب
- قرمزی پوست
- حساسیت به لمس و درد
- احتمال تشکیل آبسه
- علائم تیروییدیت تحت حاد عبارتند از:
- سیر طول کشیده(با تاخیر14 روز بعد از عفونت ویروسی)
- تورم سخت
- درد در ناحیه تیروئید
- اودینوفاژی
- خستگی، بی اشتهایی، کاهش وزن
- عصبانیت
- عدم تحمل گرما
- تاکیکاردی
در تیروییدیت لنفوسیتیک مزمن(تیروئیدیت هاشیموتو) تمایز بین نوع کلاسیک(همراه با استروما) و نوع آتروفیک(بدون استروما) لازم است. هیپرتیروییدی ممکن است به صورت گذرا روی دهد. معمولا تنها علائم خفیف وجود دارند که شامل:
- استروما
- درد و حساسیت به لمس در ناحیه تیروئید
- گاه پس از یک هیپوتیروئیدی، علائم هیپرتیروییدی ظاهر می شوند.
- استرومای رایدل(تیروییدیت رایدل) که بسیار سخت است، احتمالا یک نوع نادر تیروییدیت هاشیموتو می باشد. التهاب به همراه تغییرات بافت فیبروتیک پیش می رود.
تشخیص تیروییدیت
تست های آزمایشگاهی که شامل:
نشانه های التهاب در تست خونی افتراقی و CRP وجود دارند.
در بررسی هورمون های تیروییدی، گاه هیپرتیروییدی در بیماران مبتلا به تیروییدیت مزمن دیده می شود. تیروییدیت هاشیموتو عمدتا باعث هیپوتیروییدی می شود.
آنتی بادی های ضد پراکسیدازی های تیروییدی و ضد تیروگلوبولین افزایش می یابند.
اولتراسوند: این روش برای ارزیابی حجم و مشخصات اکو به کار می رود. التهاب ها نشان گر یک ظاهر پوست ببری تیپیک هستند.
سینتی گرافی: در تیروییدیت، تغییرات اختصاصی در فعالیت وجود ندارند.
بیوپسی سوزن ظریف: این روش برای افتراق تومورها به کارمی رود. سلول های غول آسا، لنفوسیت ها و پلاسما سل ها، نتایج سیتولوژیک تیپیک در تیروییدیت هستند.
درمان تیروییدیت
تیروییدیت چرکی حاد، آنتی بیوتیک ها، پونکسیون یا درناژ آبسه، داروهای ضد روماتیسمی، درمان موضعی با سرد کردن.
تیروییدیت تحت حاد در موارد خفیف، تنها داروهای ضدروماتیسمی یا اسید سالسیلیک لازم هستند. در موارد شدید، از استرویید ها می توان کمک گرفت. درد باید در عرض 5 روز فروکش کند. در مراحل هیپرتیرویید، بتابلوکرها تجویز می شوند.